زری سلطانی فر

چراغهای رابطه خاموشند....«فروغ»

تندیس زخم خورده ای از یک کبوتر است

این دل که از تمامی هستی مکدر است

راهی که زیر پای دلم غرق لاله بود

حالا مسیر ریزش گلهای پر پر است

احساس میکنم که به آخر رسیده است

عمری که در مذاق من از زهر بدتر است

یک لحظه با خلوص به چشمم نگاه کن

این روح یک زن است که در خون شناور است

من میروم که سنگ بمانم تمام عمر

این لااقل از عاقبت عشق بهتر است