چهارشنبه سوری
زخم زبان تیز تبر بردرخت پیر
آتش زبان سرخ درخت است ناگزیر
من با پریدن از دل آتش به سوی سرخ
رفتم که روح زرد ملالت شود اسیر
آتش بیا وسرخی خود را به ما ببخش
آتش بیا وزردی ما را زما بگیر
(هرگزنمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق)
ای یادگار پاک نیاکان من نمیر
چهل سال پیش با آمدن چهارشنبه سوری شاد و سرمست و مفتخر به آیین باستانی کهن سرزمینمان از روی سه توده آتش میپریدیم و زردی خود را به آن میسپردیم وشراب سرخش را مینوشیدیم.....
یاد باد آن روزگاران یاد باد......
اما با آمدن پاییز بی موقع و به دست لامذهبان بی خرد و با جلوگیری از پاسداشت سنن کهن سرزمین آریایی مان و متحجرانه خواندن این سنن اصیل و هزار و یک دلیل بی پایه و اساس و سرشار از حقد وکینه. مام وطن را به عزای فرزندانش نشانیدند...
از آن زمان وبا آمدن جنگ و.....کودکان نابلد و برخی نابخردان ترقه و نانجک و هزار و یک وسیله که هیچ ربطی به مراسم چهارشنبه سوری نداشت را جایگزین این آیین نازنین کردند ....و چها که بر سر فرزندان ایرانمان نیامد....
فرزندانمان را دست وپا وچشم سوخت ومام وطن را (دل)
سرخی از گونه هامان رفت و زردی برچهره هامان جاخوش کرد ....
......یاد ایامی......
