ظل گرما بگو چکار کند، باغبان درد بی قناتی را
وطن محتضر و بی جانی، زندگی کردن نباتی را
دیدگان خدا نمی بارد که چنین غرق خاک و خون دارد
چارق رنگ آسمانت را، روزهای سیاه آتی را
لعل زیبایی از بدخشانت، قطره خون به جسم بی جانت
برگزیدی از این اسارتها، زندگی کردن مماتی را
آتش گرفته ایم دریغ از جوانی ات
اینستا که خون نشسته به روی کتانی ات
پیغام مرگ را به چه جرمی نهاده اند
در دستهای بی گنه استخوانی ات
آه ای طلوع روشن جانم کجاستی
زین بعد از غروب بگیرم نشانی ات
یک آسمان خورشید اما سرد و خاموشم
رنگین کمانی رنگ اما من سیه پوشم
وقتی خرامم را چنان طاووس می نامند
این نابرادرها مرا ناموس می نامند
حتی نگاه عشق هم بر من نیفتاده
در چاه من افتاده ام، بیژن نیفتاده
