کاش قلبی داشتم از سنگ وچشمانی از شیشه
تا با آن سنگ،چشمان شیشه ای ام را میشکستم ....تا نمی دید ...آنچه هر لحظه روحم رامچاله میکند.....
اینجا کسی حضور مرا حس نمی کند
درد دل صبور مرا حس نمی کند
بی رنگ تر زموج هوایم در این فضا
حتی کسی عبور مرا حس نمی کند
در این اطاق روح مرا دفن کرده اند
زیرا کسی شعور مرا حس نمی کند
حتی کسی که له شده ام زیر پای او
روح پر از غرور مرا حس نمی کند
آیا به قدر باور تصویر قاب عکس
اینجا کسی حضور مرا حس نمی کند؟!!!
چراغهای رابطه خاموشند....«فروغ»
تندیس زخم خورده ای از یک کبوتر است
این دل که از تمامی هستی مکدر است
راهی که زیر پای دلم غرق لاله بود
حالا مسیر ریزش گلهای پر پر است
از بس که از عدالت و انصاف دم زدید
حال تمام خلق خدا را به هم زدید
تا خلق را به وسوسه در رقص آورید
آهنگهای مختلفی زیر و بم زدید
پرچم به شکل جامه ی عثمان بریده اید؟
حالا به پشت بام جهانی علم زدید!!
حاصل چه مانده از قدم نحستان مگر
این سرنوشت شوم که بر ما رقم زدید ...!
حالا که قرار است بدوزم دهنم را
بگذار ببرند کلاغان کفنم را
آخر به چه جرمی شده ام لایق تکفیر؟!
وقتی که تو حتی نشنیدی سخنم را...!!
حکایت دختر مش خلیل واقعی است
دختران سرزمین من در «۹» سالگی بالغ می شوند اما بلوغشان در حدی نیست که برای فردای زندگی شان تصمیم بگیرند...حتی اگر ۹۹ساله شوند...!!!
این خانه سرشار عطر چای و هل و زنجبیل است
گویا خبرهای داغی در خانه ی مش خلیل است
آی آدمها.....یک نفر اینجا.......« نیما»
باز امشب من عجب طوفانی ام
چهره ی شهری پر از ویرانی ام
عمر من چون فصل پائیزی گذشت
فصل سرد وزرد وغم ریزی گذشت
روزگاری این دلم میخانه بود
شعر من پر از پر پروانه بود
در سرزمین من، زنان بردگانی هستند که ارزششان با یک شتر برابر است!!
اگر تمکین کنند: بردگان سر به راه
اگر تمکین نکنند: ناشزه!!!
بر روی کوهان شتر تمکین نداری؟!
مستوجب حد می شوی، کابین نداری
غزل سرد ،احساس من در یکی از گرمترین روزهای سال......۱۳۷۶/۶/۱۵
به قول فروغ:« من سردم است...وانگار هیچگاه گرم نخواهم شد...»
یخ کرده دستهای دلم در هوای سرد
اینک منم نشسته در این انزوای سرد
این چهار پاره را برای دخترم «آرزو» اولین باری که میخواستم به او دیکته بگویم پشت دفتر املایش نوشتم....(آبانماه ۷۵)
دخترم شاد وپر نشاط امروز
آمد وگفت: مادر خوبم
دو سه خطی به من بگو املا
گفته آموزگار محبوبم
نفرین که میخواست، اینگونه حزینم؟!
محکوم زمانم، مغضوب زمینم!!!
صد خاطره ی تلخ در دفتر دیروز
صد فاجعه ی شوم مانده به کمینم
